martes, noviembre 07, 2006

Isla Esmeralda VII


La agricultura irlandesa producía gran cantidad de cereales destinados a la exportación, mientras que el grueso de la población se alimentaba a base de patatas. Durante los años 1845-1851 una enfermedad destruyó la cosecha, y los habitantes de las áreas rurales se vieron abocados a la muerte por hambre o a la emigración. La población descendió de 8 a 6'6 millones, y miles de personas se lanzaron a las carreteras buscando algo que comer. Mientras la gente se moría de hambre, barcos cargados con grano partían hacia Gran Bretaña, ante la absoluta indiferencia del gobierno británico. La situación provocó un profundo resentimiento contra el país vecino y contra la reina Victoria. No es que el gobierno británico les tuviera manía a los irlandeses: las teorías económicas de la época consideraban un anatema el intervencionismo económico. Finalmente, las autoridades se decidieron a repartir comida entre la población, pero para evitar que los hambrientos irlandeses se acostumbraran a la vida ociosa, los hombres, las mujeres y los niños fueron obligados a trabajar de sol a sol construyendo obras públicas como carreteras, muros de piedra,...

7 Comments:

At 3:46 p. m., Blogger moucho branco said...

un par de post mais desta saga e poderemos facer unha guía campsa da cuestión, hehehe... en serio, o lugar parece absolutamente maravilloso, pasou de ser absolutamente descoñecido para min a converterse núnha das miñas prioridades turísticas de futuro.

un saúdo.

 
At 4:04 p. m., Blogger Mrs.Doyle said...

Alédome de que lle guste a serie. Vivín un ano alí e durante todo ese tempo tiven a grande oportunidade de sumerxirme nunha cultura fantástica na que me sentín (e me sinto)totalmente integrada.
No tempo que estiven alí nunca me sentín extranxeira e nunca fun tratada como tal.

 
At 11:56 p. m., Blogger torredebabel said...

ano 1845, dixeches? seguro? o conto é tan pero tan actual, tan pero tan elocuente do capitalismo que da medo...

 
At 10:13 a. m., Blogger Moralla said...

Moi didáctico este fragmento sobre a historia irlandesa. Hoxe en día, polo que eu sei, aínda que eu estiven nese país hai dez anos,non existe industria nin comercio. Todo é rural, apenas hai cidades. resulta moi poético pero pouco pragmático para a poboación que non ten de que vivir. Un bico forte.

 
At 11:10 a. m., Blogger paideleo said...

Irlanda vai ser a espiña que me quede cravada. Teño gañas de visitala pero non sei cando será.

En Boston (cidade con muita xente de orixe irlandesa) hai un monumento adicado á An gorta mor (A gran fame) que é o que ben explicas no teu posteo.

Un saúdo e graciñas polas visitas.

 
At 2:00 p. m., Blogger Moralla said...

Oes, moitas grazas por darme esa información tan interesante sobre Irlanda que non tiña tan clara. A verda é que estiven alí nos anos 96-97, que xa choveu!!! deeix´sme desconcertada, pero alégrome moito por ese país, do que estou namorada!!
Grazas rula!
Un bico dende a outra nación celta

 
At 9:26 a. m., Anonymous Anónimo said...

Bonjorno, missisdoyle.blogspot.com!
[url=http://cialisantr.pun.pl/ ]Acquistare cialis generico[/url] [url=http://viagrarier.pun.pl/ ]Acquisto viagra generico[/url] [url=http://cialistagh.pun.pl/ ]Comprare cialis in Italia[/url] [url=http://viagraenat.pun.pl/ ]Comprare viagra [/url] [url=http://cialisdkee.pun.pl/ ]Acquistare cialis online[/url] [url=http://viagraycla.pun.pl/ ]Comprare viagra online[/url]

 

Publicar un comentario

<< Home