Imagino que has estado en contacto con otras culturas y, a pesar de usar el mismo idioma en numerosas ocasiones, supongo que te habrás sorprendido, perdido, extrañado, molestado,... por no poder comprender algo o por no ser comprendido.
Me gustaría que me comentaras aquí tus anécdotas e impresiones ya que estoy haciendo un estudio y me interesa mucho lo que digas con respecto a este tema.
Gracias ;)
posted by Mrs.Doyle @ 20:45
17 comments
17 Comments:
Ainda teño algunhas anécdotas que contar.
Lembro a cara de noxo que me puña un americano cando lle dicía que na miña terra a xente comía pulpo e facían filloas con sangue de porco.
En custión de idioma lembro un portugués que lle preguntaba a unha sueca cantos cartos gañaba pero co verbo win en inglés no canto de earn.
E máis...
Los malentendidos por el lenguaje gestual con centroeuropeos y japoneses fueron mi pan de cada día durante una temporada.
Hace más de 5 años en alemania una vieja que vio en mi periodico la foto de arafat en portada acabó diciéndome que se compadecía de mi porque españa era un país subdesarrollado y un nido de terroristas islámicos.
En portugal le ofrecí "dous bicos" a un amigo sin saber que el significado en portugués es bien distinto...
Y mil más...espero que te sirvan de algo. Qué pretendes investigar exactamente?
Gracias por las anécdotas.
Estoy haciendo un estudio sobre pragmática y tengo especial interés en las impresiones de profanos en la materia.
cando vivia en portugal tiven un problema por chamar cataclismo ao autoclismo no wc. tampouco está nada ben preguntar o prezo dos broches nas tendas!
Si estás en el centro de Toronto a la hora de comer y se te antoja un hotdog, debes aceptar lo que te den sin rechistar, y no quedarte mirando la salchicha con asco y pedir por favor que te den OTRA parte del perrito... :-)
eu non lembro anécdtas particularmente curiosas neste sentido, o mais parecido que lembro foi cúnha castelanfalante, unha amiga uruguaia que sempre me correxía divertida cando eu utilizaba sen malicia a palabra "cojer"...
un saúdo.
Mrs. Doyle, así en principio se me ocurren las típicas confusiones de vocablos entre el español europeo ye el americano, con términos como "coger", "concha". Con la expresión "¿qué tal?" tengo problemas con venezolanos y colombianos, porque no entienden "¿cómo estás?" sino una expresión de sorpresa algo más del tipo "¿qué pasa?" o "¡cuánto tiempo!".
Parece ser que con las culturas orientales suele haber problemas en lo que se refiere al ritual de despedida. Mientras que entre nosotros es típico avisar de que te vas y que el anfitrión insiste en que no lo hagas así tenga unas ganas monumentales de irse a la cama, hasa dos o tres veces. Cuenta una profesora que los usos en China no son los mismos, sino que cuando te vas, te vas, de modo que cuando fue a hacer una visita y advirtió de que se iba como media hora antes de lo previsto para ir ganando tiempo y no encontró ningún tipo de resistencia por parte de los anfitriones, sino que estos se levantaron y prácticamente le llevaron en volandas a la puerta, la buena señora se quedó con cara de póquer. Si se me ocurre algo más me paso por aquí, un saludo.
Anécdotas!!!MIles!!por exemplo, coñecer a unha señora nun avión e ao mes, pasar unha semana na súa casa en Washington,facendo turismo pola costa nordeste dos Estados Unidos e manter a amizade durante anos, chámse Velma, como a dos Picapedra, unha das señoras máis boas, xenerosas e agradables que coñecín na miña vida.
Bicos :-)
Gracias por la colaboración.
Si recordáis más anécdotas y deseáis compartirlas, escribidlas, por favor.
Caramba o anecdotario é longo longo...
Lembro unhas merecidas vacacións en Barna, coas presas de marchar collín billete de bus (17h de viaxe). No bus coñecín a dúas mulleres brasileiras xeniais Chiara e María. Subiron en Kompostela conmigo e ían para Barna tamén, moito falamos e rimos todo o camiño. Pasaron as horas voando foi unha viaxe ben linda, fixémonos moi amigas chegamos a Barna con adianto e a persoa que me ía recoller non estaba na estación eu non sabía nin o enderezo. Chameina e díxenlle que xa iría eu que me dera as señas. Marchamos as tres a almorzar. Elas levaban xa casi dous meses viaxando por Europa foi un gustazo compartir aquel viaxe con elas. Eu estiven 15 días alí e mira por onde coincidimos de novo paseando pola Rambla e compartimos unha tarde máis. Se vou a Brasil algún día e coido que si, sei que me ei de atopar con elas (intercambiamos enderezos). Curiosidades destas teño moitas de distintas viaxes, "casualidades" encontros con xente especial e amable que nun momento dado me axudou...
En canto ao idioma pois tamén moitas, a miña anterior parella era canadiense e a actual de Euskadi imaxina di que invento palabras... (por certo gústame inventalas).
Non sei si foi da túa axuda o que che contei, paréceme interesante o que buscas.
Unha aperta.
:)
Buuuf... despois de varios anos fora do pais, teño miles.
Por ser algo específico direi que me sorprenderon os diferentes significados da palabra galego/gallego e a cara que che poñen cando dis que es un "deles".
Por exemplo: en Costa Rica, un gallego é un lagarto no norte do país ou unha libélula no resto.
Xa sabedes as connotación despectivas desa palabra na Arxentina e no Uruguai. Sen comentarios...
En Brasil sorprende que no sur do pais, "galego" é unha persoa loira, normalmente de orixe xermánica.
No Nordeste, todos os estranxeiros son "galegos".
E xa por último, tan coñecidos na América e resulta que en Europa somos uns descoñecidos.
Espero que sirva de axuda, porque como xa terás comprobado en Irlanda, aqui non é nada "pragmático" presentarse como Galician.
Eu escoitei a duns turistas españois que foran a Portugal e na paz dun convento de novicias leran aquilo de "é proibido deitar beatas no chão" (en castelán: se prohibe tirar colillas al suelo). Algunha mítica no Reino Unido foi a de ler un cartaz cunha frecha que poñía "Diversion" (desvío) ou a de casualty (víctima) por casualidade (coincidence).
En canto ao tema xestual o británicos dicían que falaba demasiado alto, que era demasiado xestual e que empregaba con demasiada frecuencia frases que alí eran politicamente incorrectas. Pero polo demais moi ben, todo hai que dicilo.
Eu non lembro agora ningunha anécdota deste tipo, aínda que sei que teño algunha. En canto a lembre póñoa. O que si acabo de ver na web de lonelyplanet.com un enlace sobre un libro que acaban de sacar encol de sinais enganosos en distintos países do mundo. A verdade é que dan ganas de mercar o libro porque hai cousas moi curiosas.
Supongo que mi anécdota será bastante común. Sucedió hace varios años en Benalmádena, Andalucía. Cogíamos un autobús y al subir el conductor nos hizo una pregunta. No le entendimos pese a que nos la repitió varias veces. Una joven tuvo que hacer de intérprete para que pudiéramos entender su castellano andaluz.
en portugal nunhas vacacions fomos mercar algo de xantar e cando chegamos a charcuteria pedimos 200g. de xamon serrano y a tipa non habia forma de que nos entendera menos mal que o tiña detras e sinalando foi cando descubrin que o xamon curado e presunto
ainda hoxe nos rimos moito cando o lembramos
Gracias por vuestras aportanciones.
Si recuerdas más cosas que quieras compartir, ya sabes que aquí serán bien recibidas tus anécdotas.
tiña eu 21 anos e saia por primeira vez da Arxentina xunto a unhas amigas. Pasamos as vacacions no nordeste de Brazil. Enfrontadas por primeira vez ao portugues, as miñas amigas quedaban abraiadas pola facilidade que tiña eu para entender perfectamente unha lingua que nunca estudiara na miña vida. "Es que mis abuelos y padres son gallegos", expliqueilles. Riron canto puideron e moito se mofaron de min: "Y que tiene que ver?????".
Publicar un comentario
<< Home