miércoles, julio 04, 2007



Recuerdo como cuando éramos pequeños nos contabas historias sobre Egipto y sobre Grecia y con mucha resignación nos dejabas jugar a ser "grandes músicos" con tu equipo de música y tu órgano...
Recuerdo las vacaciones y vuestros campeonatos de parchís mientras nosotros, los peques, nos entreteníamos haciendo alguna de las nuestras...
Recuerdo como yo intentaba echar del columpio a mi prima, a la vez que ambas tratábamos de que Jackie y Nuca no se comieran nuestros bocatas de nocilla, y tú le reñías siempre a ella por ser mayor que yo y mi padre me regañaba a mí por caprichosa...
Recuerdo aquellas primeras lecciones de informática con nuestros Spectrum...

Recuerdo que nunca te vi enfadado a pesar de que hicimos trastadas muy gordas.

Me cuesta creer que te hayas ido y me consuela que nos hayas dejado tan buenos recuerdos...

23 Comments:

At 7:07 p. m., Blogger paideleo said...

A xente querida sempre deixa boa lembranza.
Síntoo por ti. Ánimo.

 
At 9:50 p. m., Blogger Lúa said...

los mas importantes, los recuerdos, que nos hacen perdurar en el tiempo, besitos.

 
At 1:17 p. m., Anonymous Anónimo said...

A fermosura desa foto reflicte que se trata dalguén moi querido. As lembranzas son coma bocadiños de presente no corazón inmenso que, non sei, intúo tes ahí agochado e amosas nos teus posts.
Abrazo de "irmá"
Moralla

 
At 5:34 p. m., Anonymous Anónimo said...

Os meus ánimos desde aquí, Mrs Doyle. Din por aí que a xente non morre de todo mentras sexa lembrada, especialmente se é con todo ese cariño.

 
At 10:15 p. m., Anonymous Anónimo said...

Outra vez bicazos e ánimo!!
Moralla :-)

 
At 10:40 p. m., Anonymous Anónimo said...

Esa última frase é especialmente fermosa, Mrs. Doyle, sabia e xenerosa. Unha aperta...

 
At 12:25 a. m., Blogger torredebabel said...

se cadra non son a persoa indicada para dar ánimos nestes momentos. Se cadra, si. O paideleo ten razón, cando menos iso din todos. Ánimo.

 
At 1:01 a. m., Blogger Torreira said...

BICO

 
At 2:00 p. m., Blogger Marinha de Allegue said...

Unha Aperta enerxética e un Beijo reparador. As lembranzas, as aprendizaxes, os afectos perduran e dalgún xeito as presenzas...

:)

 
At 3:04 p. m., Anonymous Anónimo said...

Ánimo! Fermoso post na súa honra.

 
At 3:24 p. m., Blogger Ana Bande said...

Unha aperta e grazas por compartir os seus sentimentos traducidos nunhas verbas tan sinxelas e profundas.

 
At 11:05 p. m., Blogger mamiago said...

a enerxía se transforma... bikos

 
At 2:41 a. m., Blogger moucho branco said...

Eu sempre quixen merecer un epitáfio coma ese.
Unha aperta enorme.

 
At 5:57 p. m., Blogger Raposo said...

As persoas non morren de todo mentras alguén as siga lembrando.
Apertas.

 
At 1:12 a. m., Blogger Suso Lista said...

A esa persona tamén lle gustaría ver esto que lle escribes.

 
At 4:38 p. m., Blogger Ra said...

Mrs, seguro que le reconforta mirar al cielo y acordarse de tanto. A mí me pasa. Bico

 
At 8:18 p. m., Blogger Son Unha Xoaniña said...

O que se vai e deixa boas lembranzas, nunca se vai de todo.
A súa pegada fica sempre no recordo, como lle pasa a vostede Mrs. Doyle con ese ser que non voltará a ver físicamente, pero que xa quedou para sempre na súa vida.
Ánimo.

 
At 1:50 a. m., Anonymous Anónimo said...

unha aperta de ánimo, nada máis se pode dicir agora

 
At 8:48 p. m., Blogger RAIKO said...

Nadie se va del todo, Mrs. Doyle...

 
At 3:40 p. m., Blogger rosa enriquez said...

Vaia, entro por primeira vez aquí e vexo que está triste. Síntoo pero como din todos por aquí, ninguén marcha para sempre de todo. Sempre queda algo. Sempre. Bicos e moito ánimo¡

 
At 1:53 p. m., Anonymous Anónimo said...

Ke tal Misis? como vai por alí arriba? abrazo grande grande de Yoli :-)

 
At 6:00 p. m., Blogger franetico said...

Un beso enorme, señorita Doyle.

 
At 2:09 p. m., Blogger Ra said...

Mrs, se le echa de menos.

 

Publicar un comentario

<< Home