Recuerdo como cuando éramos pequeños nos contabas historias sobre Egipto y sobre Grecia y con mucha resignación nos dejabas jugar a ser "grandes músicos" con tu equipo de música y tu órgano...
Recuerdo las vacaciones y vuestros campeonatos de parchís mientras nosotros, los peques, nos entreteníamos haciendo alguna de las nuestras...
Recuerdo como yo intentaba echar del columpio a mi prima, a la vez que ambas tratábamos de que Jackie y Nuca no se comieran nuestros bocatas de nocilla, y tú le reñías siempre a ella por ser mayor que yo y mi padre me regañaba a mí por caprichosa...
Recuerdo aquellas primeras lecciones de informática con nuestros Spectrum...
Recuerdo que nunca te vi enfadado a pesar de que hicimos trastadas muy gordas.
Me cuesta creer que te hayas ido y me consuela que nos hayas dejado tan buenos recuerdos...
23 Comments:
A xente querida sempre deixa boa lembranza.
Síntoo por ti. Ánimo.
los mas importantes, los recuerdos, que nos hacen perdurar en el tiempo, besitos.
A fermosura desa foto reflicte que se trata dalguén moi querido. As lembranzas son coma bocadiños de presente no corazón inmenso que, non sei, intúo tes ahí agochado e amosas nos teus posts.
Abrazo de "irmá"
Moralla
Os meus ánimos desde aquí, Mrs Doyle. Din por aí que a xente non morre de todo mentras sexa lembrada, especialmente se é con todo ese cariño.
Outra vez bicazos e ánimo!!
Moralla :-)
Esa última frase é especialmente fermosa, Mrs. Doyle, sabia e xenerosa. Unha aperta...
se cadra non son a persoa indicada para dar ánimos nestes momentos. Se cadra, si. O paideleo ten razón, cando menos iso din todos. Ánimo.
BICO
Unha Aperta enerxética e un Beijo reparador. As lembranzas, as aprendizaxes, os afectos perduran e dalgún xeito as presenzas...
:)
Ánimo! Fermoso post na súa honra.
Unha aperta e grazas por compartir os seus sentimentos traducidos nunhas verbas tan sinxelas e profundas.
a enerxía se transforma... bikos
Eu sempre quixen merecer un epitáfio coma ese.
Unha aperta enorme.
As persoas non morren de todo mentras alguén as siga lembrando.
Apertas.
A esa persona tamén lle gustaría ver esto que lle escribes.
Mrs, seguro que le reconforta mirar al cielo y acordarse de tanto. A mí me pasa. Bico
O que se vai e deixa boas lembranzas, nunca se vai de todo.
A súa pegada fica sempre no recordo, como lle pasa a vostede Mrs. Doyle con ese ser que non voltará a ver físicamente, pero que xa quedou para sempre na súa vida.
Ánimo.
unha aperta de ánimo, nada máis se pode dicir agora
Nadie se va del todo, Mrs. Doyle...
Vaia, entro por primeira vez aquí e vexo que está triste. Síntoo pero como din todos por aquí, ninguén marcha para sempre de todo. Sempre queda algo. Sempre. Bicos e moito ánimo¡
Ke tal Misis? como vai por alí arriba? abrazo grande grande de Yoli :-)
Un beso enorme, señorita Doyle.
Mrs, se le echa de menos.
Publicar un comentario
<< Home